Sokak çocukları diye bir kavram vardır dünyamızda, nedir arkadaş bu sokak çocukları demeyiz, lan sokak çocuk mu doğurur demeyiz, onları sokak çocuğu olarak biliriz. Çoğunun anası, babası yoktur yetimhanelerden kaçmışlardır, kiminin vardır ama aile içi şiddetten, ensestten kaçmıştır sokaklara ve artık sokak çocuğu olmuştur.
Çoğumuzun yapış yapış bir “ayy, yazıııık!” zihniyetiyle acıdığı, fakat yanımıza yaklaştıkları zaman çantalarımıza göz kulak olup içimizden “ayy, pis!” diye geçirdiğimiz çocuklardır bunlar.
Ellerinde tiner, bali gibi hem ucuz hem erişmesi kolay sentetik uyuşturucular vardır. Aslında ellerindekiler onların hayalleri, çocuklukları, yaşayamadıkları sevgidir belkide.
Onlar bizler kadar şanslı değiller be kardeşim, bizim gibi istediklerine kolay kolay erişemezler, biz gidip istediğimiz yemeği yerken, istediğimiz kıyafeti giyerken onlar hep bizlerin eskilerini giymek, artıklarını yemek zorunda kalıyorlar. Bizleri parka, gezmeye, alışverişe, eğlenmeye götüren analarımız, babalarımız var kardeşim, onlarınsa hayalleri var tiner, bali poşetinde yaşadıkları.
Sevin be kardeşim bu çocukları dışlamayın, ellerinden tutup, bölün ekmeğinizi ikiye,oturup beraber yiyin, mutlu edin. Onların ne anneler gününü kutlayacak anneleri nede babalar gününü kutlayacakları babaları yok yanlarında. Onlara baba olun, abi olun, abla olun, anne olun, arkadaş olun yüzlerini güldürün sevin be kardeşim bu çocukları. Onların en büyük ihtiyacı sevgi kardeşim başka birşey değil.
“Acınma”ya değil, “sevilme”ye muhtaç olan çocuklardır bu çocuklar. Onlar için birşeyler yapmak istiyorsanız eğer, oturun yanlarına sohbet edip, dertleşip, insan olduğunu hissettirip, yanaklarından şapır şupur öpmeniz gerekir.
Sokak çocuğu diye birşey yoktur. Onlara bakmaya üşenen insaların saçma sapan BAHANE’leri vardır..!